Autor: twojadmin

W przypadku posiadaczy odpadów, ewidencję odpadów prowadzi się wykorzystując następujące dokumenty:

• kartę przekazania odpadów KPO,
• kartę ewidencji odpadów,
• kartę ewidencji komunalnych osadów ściekowych,
• kartę ewidencji zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego,
• kartę ewidencji pojazdów wycofanych z eksploatacji.

Karta przekazania odpadów jest podstawowym dokumentem dotyczącym ewidencji odpadów. Drugi dokument to karta ewidencji odpadów.
Karta przekazania odpadów, zwana KPO to dowód prawidłowego przekazania odpadów do uprawnionych odbiorców. Posiadacz odpadów ma obowiązek wypełnić ją i wystawić w momencie przekazywania odpadów odbiorcy. Odpady mogą być przekazywane również poprzez firmę transportową, wtedy na karcie muszą być uwzględnione dane odbiorcy odpadów i miejsce ich dostarczenia. Firma transportowa poświadcza natomiast na KPO wykonanie wspomnianej usługi.
Karta przekazania odpadów sporządzana jest w 3 egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron wymienionych na KPO: posiadacza, transportującego oraz odbiorcy odpadów.

Art. 66 Ustawy o odpadach dokładnie określa, co powinno znajdować się na dokumentach przekazania odpadów.

Co powinna zawierać karta przekazania odpadów?

• imię i nazwisko lub nazwę posiadacza odpadów oraz adres zamieszkania lub siedziby,
• miejsce przeznaczenia odpadów (w przypadku wytwórcy odpadów),
• sposoby gospodarowania odpadami oraz dane o ich pochodzeniu (w przypadku posiadacza odpadów prowadzącego przetwarzanie odpadów),
• miejsce pochodzenia odpadów oraz odpowiednio miejsce przeznaczenia.

Kierujący środkiem transportu, którym będą przewożone odpady, ma obowiązek posiadać w trakcie transportu potwierdzenie wygenerowane z Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami (BDO), które umożliwia weryfikację informacji zawartych w karcie przekazania odpadów ze stanem faktycznym. Niezwłocznie po zakończeniu transportu, transportujący potwierdza ten fakt w BDO.
Elektroniczna karta przekazania odpadów, zanim zakończy się proces przekazywania odpadów, przechodzi w systemie BDO nawet przez 6 etapów. Każdy etap oznacza konieczność wykonania określony czynności w systemie BDO przez podmiot przekazujący, transportujący lub przejmujący odpady.

KPO nie musi być wypełniana, gdy jeden z posiadaczy odpadów nie jest objęty obowiązkiem prowadzenia ewidencji odpadów.
Zgodnie z przepisami, zwolnieni z obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów są:

• wytwórcy odpadów komunalnych oraz odpadów w postaci pojazdów wycofanych z eksploatacji, jeżeli pojazdy te zostały przekazane do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów,
• osoby fizyczne i jednostki organizacyjne niebędące przedsiębiorcami, które wykorzystują odpady na potrzeby własne.

Dokumentację związaną z ewidencją odpadów przechowuje się przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została sporządzona.

Lasy deszczowe to tropikalne lasy, wiecznie zielone, noszące miano najstarszych żywych oraz najważniejszych ekosystemów na świecie. Są to gęste, wysokie dżungle, stanowiące schronienie dla ponad połowy wszystkich gatunków zwierząt i roślin na świecie. Opady deszczu oraz wysokie temperatury utrzymują się na w nich na wysokim poziomie przez cały rok. Klimat lasów deszczowych jest bardzo ciepły i wilgotny, przypomina warunki panujące w szklarni. Lasy tropikalne zajmują jedynie 6% powierzchni Ziemi.
Zanim „biali ludzie” zaczęli się rozprzestrzeniać na terenach lasów tropikalnych, stanowiły one obszar 1,6 bilionów hektarów, obecnie liczą sobie już tylko 550 milionów hektarów.

Lasy deszczowe napotkamy w:

• Amazonii – największy las deszczowy na świecie, zamieszkiwany przez 1/5 światowej populacji ptaków oraz 1/10 światowej populacji gatunków ssaków,
• Ameryce Środkowej – stanowią dom dla dużej liczby ptaków tropikalnych, w tym wielu gatunków papug,
• Afryce – w Afryce Centralnej znajduje się drugi co do wielkości las deszczowy i zajmuje obszary bagien namorzynowych, zalanych lasów oraz lasów powyżej linii chmur,
• Azji Południowej – w Bangladeszu znajduje się największy las namorzynowy na świecie. Klimat zmienia się od gorącego i wilgotnego do subtropikalnego z deszczami monsunowymi i okresami suchszymi.
• Australii i Oceanii – obecnie wyspy te zamieszkuje wiele gatunków zwierząt nie występujących nigdzie indziej, np. rajskie ptaki (tzw. cudowronki).

Lasy deszczowe nazywane są płucami planety. Na bardzo wiele sposobów wpływają pozytywnie na ekosystem, m. in.:

• stabilizują klimat na Ziemi,
• utrzymują naturalny cykl obiegu wody w przyrodzie,
• chronią przed powodziami, suszami, erozją,
• są domem dla tysięcy gatunków roślin oraz zwierząt,
• pochłaniają dwutlenku węgla,
• zmniejszają ilość gazów cieplarnianych, trafiających do atmosfery, nawet o 10%,
• schładzają grunt i powietrze (pojedyncze drzewo potrafi transpirować nawet setki litrów wody dziennie).

Największym zagrożeniem dla lasów deszczowych jest deforestacja, czyli proces, polegający na zmniejszaniu udziału terenów leśnych w ogólnej powierzchni obszaru. W przypadku lasów tropikalnych wiąże się z prowadzoną na szeroką skalę wycinką lasów tropikalnych.

W 2020 r. ludzie doprowadzili do zniszczenia 4,2 miliona hektarów lasów tropikalnych (wycinka i pożary, mogące doprowadzić do suszy nie tylko na terenie lasu). Wielkościowo jest to obszar, jaki zajmuje Holandia. Ginące drzewa, wycinane czy palone, uwalniają z powrotem do środowiska nagromadzony węgiel. Zniszczenie tak olbrzymich terenów lasów tropikalnych spowodowało wyemitowanie 2,64 gigatony dwutlenku węgla do atmosfery, mniej więcej tyle, ile rocznie produkuje ponad pół miliarda samochodów.

Niszczenie lasów tropikalnych w tempie, jakie utrzymuje się obecnie zagraża bioróżnorodności, zachowaniu równowagi w środowisku geograficznym, napędza kryzys klimatyczny, którego często nie jesteśmy świadomi.

Prawdopodobnie lasy deszczowe staną się pustynia do roku 2064 – czyli jeszcze za życia nas wszystkich!!!

Twardość wody jest określana jako ilość rozpuszczonych w niej soli wapnia, magnezu, niekiedy też żelaza i/lub manganu. Stopień twardości wody zależy od jej wysycenia tymi składnikami mineralnymi.

Rodzaje twardości wody

Twardość węglanowa – zwana też przemijającą lub nietrwałą, występuje, gdy woda zawiera kwaśne sole, wodorowęglany wapnia i magnezu, wytrącające się podczas gotowania. Obserwujemy je w postaci białawego osadu.
Twardość niewęglanowa – zwana stałą, występuje, gdy w wodzie znajdują się siarczany, azotany, chlorki i inne nierozpuszczalne sole magnezu i wapnia. Ten rodzaj twardości pozostaje w wodzie nawet po przegotowaniu.
Twardość ogólna, całkowita – to suma twardości węglanowej i niewęglanowej.

Twardość wody może być wyrażona na kilka sposobów. Jednym z najpopularniejszych jest sposób niemiecki. Twardości wody w stopniach niemieckich mieszczą się w granicach:

• 0-4 bardzo miękka
• 4-8 miękka
• 8-12 średnio twarda
• 12-18 dość twarda
• 18-30 twarda
• > 30 bardzo twarda

Jak zmierzyć twardość wody?

Twardość wody można zmierzyć na kilka sposobów:

• w laboratorium lub jednostce badawczej, która zajmuje się badaniem wody – uzyskamy dokładny pomiar, obrazujący skład chemiczny wody,
• przy użyciu testerów kropelkowych (metoda miareczkowania, filtracji) – pozwalających uzyskać dokładny pomiar twardości w domowych warunkach,
• za pomocą specjalnych testerów paskowych – dających bardzo szybko wynik, jednak najmniej dokładny.

Twardość wody wpływa na jej napięcie powierzchniowe. Im jest ono większe, tym trudniej zwilżać wszelkiego rodzaju powierzchnie i trudniej je doczyścić czy doprać, przez co zwiększa się zużycie detergentów. Prane w niej ubrania są sztywne i szybciej się niszczą. Wysoka twardość wody na negatywny wpływ na skórę, którą wysusza i napina, oraz na włosy, które stają się szorstkie i nieprzyjemne w dotyku, oraz trudne do modelowania. Wytrącający się z twardej wody osad zamienia się w kamień, mając negatywny wpływ na żywotność urządzeń oraz przedmiotów domowych: kotłów grzewczych, zasobników ciepłej wody, pralek, zmywarek, czajników, żelazek, armatury łazienkowej i kuchennej itd. Problemem jest również usuwanie osadu, do którego zazwyczaj trzeba użyć silnych środków czystości, które niestety zanieczyszczają środowisko.

Jednak zawarte w twardej wodzie minerały, m. in. wapń i magnez, które są szkodliwe dla urządzeń, są bardzo cenne i niezbędne dla zdrowia oraz prawidłowego rozwoju naszego organizmu. Wielokrotnie zostało udowodnione naukowo, iż twarda woda jest wręcz dobrodziejstwem dla naszego organizmu: dostarcza mu bowiem koniecznych dla zdrowia i prawidłowego funkcjonowania minerałów – wapnia i magnezu. Wnioski z przeprowadzonych przez naukowców badań są jasne: przewlekły niedobór magnezu, który powstaje w organizmie, gdy ograniczamy mu podaż tego pierwiastka, np. pijąc miękką, pozbawioną magnezu wodę, powoduje spadek stężenia tego pierwiastka w mięśniu sercowym i może przyczynić się do rozwoju choroby mięśnia sercowego. Picie wody twardej, bogatej w magnez, zmniejsza ryzyko zachorowań na choroby sercowo-naczyniowe i zapobiega umieralności z ich powodu. Dlatego picie twardej wody jest bardzo zdrowe i zalecane. Zwłaszcza naszej zamojskiej kranówki. Więcej na jej temat znajdziecie tutaj:
https://www.pgk.zamosc.pl/aktualnosci/zamojska-kranowka/

Naszemu organizmowi, twarda woda zdrowia doda!

15 czerwca to Dzień Wiatru. Po raz pierwszy obchodziliśmy to święto w 2007 roku. Zainaugurowały je Europejskie Stowarzyszenie Energetyki Wiatrowej (EWEA) oraz Światowa Rada Energetyki Wiatrowej (GWEC). Początkowo był świętem europejskim, ale od 2009 roku zyskał zasięg światowy.

Czym jest wiatr?

Wiatr to poziomy lub prawie poziomy (w stosunku do powierzchni ziemi) ruch powietrza, który wywołują: różnica ciśnień, zmiany temperatury oraz różnice w ukształtowaniu powierzchni. Występuje zawsze, gdy wyż baryczny spotyka się z niżem i wieje w stronę niższego ciśnienia. Im to spotkanie jest bliższe, tym wiatr jest silniejszy. Wiatry powstają także w miejscach, które charakteryzują się zróżnicowaną rzeźbą terenu – terenach górskich czy nadmorskich. Prędkość wiatru podaje się w m/s lub km/h.
Wyróżniamy wiele rodzajów wiatrów: pasaty, monsuny, lokalne (fen, wiatr bora, mistral, bryzy, cyklony, cyklony tropikalne, tajfuny, huragany, willy-willies…). Rodzaje wiatru klasyfikuje się również w 12-stopniowej skali Beauforta.

Jak przyroda wykorzystuje wiatr?

Natura świetnie przystosowała się do zmiennych warunków wietrznych. Prądy powietrza wykorzystywane są przez niektóre ptaki do szybowania, sępom pomagają w polowaniu, a stadom bocianów w ich sezonowych wędrówkach. Babie lato, czyli nici przędne niektórych pająków, unoszone są wraz z pajęczymi podróżnikami przez wiatr, czasem nawet na odległość kilkuset kilometrów. Rośliny zaś często zapylane są dzięki temu, że wiatr roznosi ich zarodniki.

W jaki sposób możemy wykorzystać energię wiatru?

Energia wiatru jest jednym z niekopalnych odnawialnych źródeł energii (OZE), do których należą także energia pochodząca ze słońca i wody. OZE są powszechnie dostępne, niewyczerpywalne i produkują zieloną (ekologiczną) energię.
Wiatr jest czystym źródłem energii, nie emitującym żadnych zanieczyszczeń. Energia kinetyczna, powstająca w wyniku przemieszczania się mas powietrza, jest przekształcana w energię elektryczną za pomocą turbin wiatrowych, wykorzystywana jako energia mechaniczna w wiatrakach i pompach wiatrowych, jest także źródłem napędu dla pływających ożaglowanych jednostek.

Jakie korzyści płyną z wykorzystywania energii wiatrowej?

• chronimy środowisko naturalne,
• mamy wpływ na poprawę jakości powietrza,
• zmniejszamy emisję zanieczyszczeń do atmosfery,
• nie produkujemy odpadów,
• nie degradujemy terenu,
• nie marnujemy wody,
• przeciwdziałamy powstawaniu zmian klimatycznych,
• mamy wpływ na rosnące globalne ocieplenie,
• zwiększamy bezpieczeństwo energetyczne kraju, zmniejszając nasze zapotrzebowanie na importowaną energię,
• oszczędzamy pieniądze, płacąc niższe rachunki,
• inwestując w OZE, rozwijamy regiony,
• możemy wykorzystać tereny zanieczyszczone oraz nieużytki.

Czy pozyskiwanie energii z wiatru na wady?

Niestety kilka tak, jednak w porównaniu do liczby zalet, warto przemyśleć wdrożenie takiego rozwiązania. Co można wymienić wśród wad?

• wysokie koszty inwestycji,
• cykliczność pracy spowodowana zmienną prędkością wiatru,
• wytwarzanie hałasu,
• wpływ na wygląd krajobrazu.

Energii wiatrowej nie da się z sukcesem wykorzystywać wszędzie. Aby móc produkować z niej prąd, potrzebne są odpowiednie warunki:

• stałe występowanie wiatru o prędkości zazwyczaj od 5 do 25 m/s, (optymalnie 15 – 20 m/s),
• lokalizacja, uwzględniająca szorstkość terenu oraz istniejące przeszkody terenowe, mające wpływ na przepływ wiatru.
• unikanie stref turbulentnych, w których zawirowania powietrza zmniejszają wydajność elektrowni, mogą również naruszać jej konstrukcję.

W Polsce najlepsze warunki na postawienie elektrowni panują na Pomorzu, Suwalszczyźnie, w Tatrach i w centralnej Polsce. Choć energetyka wiatrowa w naszym kraju ma dopiero dwie dekady, rozwija się coraz prężniej i odgrywa coraz znaczniejszą rolę w pozyskiwaniu energii z wiatru.

Jak działa miejska oczyszczalnia ścieków?

Wyprodukowane w gospodarstwach domowych ścieki spływają poprzez rury kanalizacyjne do większych rur zbiorczych. Te z kolei podłączone są do kanałów prowadzących poprzez główny kolektor do oczyszczalni, do tzw. komory zbiorczej.

Pierwszy etap oczyszczania ścieków to oczyszczanie mechaniczne. Ze ścieków oddzielane są najgrubsze frakcje zanieczyszczeń, możliwe do odseparowania na drodze procesów fizycznych. W pierwszej kolejności ścieki przepływają przez kraty, gdzie odcedzane są największe gabarytowo zanieczyszczenia, np. nierozłożone odpadki kuchenne, kawałki drewna, chusteczki, patyczki kosmetyczne itp. Należy tu zwrócić uwagę, że w ściekach pojawia się wiele ciał stałych, które nie powinny trafiać do kanalizacji, w szczególności są to: patyczki kosmetyczne, chusteczki higieniczne i często drobne śmieci.
Oddzielone w tej fazie zanieczyszczenia, po wstępnej higienizacji, trafiają na składowisko odpadów.

W następnej kolejności ścieki przepływają do obiektu nazywanego piaskownikiem. Rozmiar urządzenia został tak dobrany, aby spowolnić przepływ ścieków i spowodować zjawisko opadania (sedymentacji) części mineralnych niesionych razem ze ściekami.
Zasadę działania piaskownika obrazuje nurt rzeki. Tam, gdzie woda płynie szybko, jest w stanie unosić drobne substancje i przedmioty, natomiast tam, gdzie woda płynie leniwie i powoli, na dnie odkłada się materiał zamulając koryto.
Piaskownik zabudowany w Oczyszczalni w Zamościu jest dodatkowo napowietrzany. W wyniku napowietrzania oddzielane są tłuszcze, które po zebraniu trafiają do komory fermentacyjnej. Oddzielone części mineralne usuwane są następnie na składowisko odpadów.

Następnym etapem jest sedymentacja w osadnikach wstępnych, po której zakończeniu zanieczyszczenia zostają zredukowane o 25-30 %. Na tym etapie zostaje oddzielony osad wstępny który jest kierowany do procesu fermentacji.

Kolejny etap oczyszczania ścieków to oczyszczanie biologiczne. W tym etapie do oczyszczania zaprzęgamy wyspecjalizowane grupy mikroorganizmów, które są w stanie usunąć że ścieków zanieczyszczenia niedające się usunąć na drodze mechanicznej. Rozpoczyna się oczyszczanie właściwe, które jest biologicznym procesem z wykorzystaniem bakterii, żywiących się związkami węgla, azotu i fosforu. Dzięki nim następuje dalsze czyszczenie ścieku. Obumarłe bakterie i masa organiczna tworzą osad biologiczny – osad czynny.
Powstały na etapie oczyszczania biologicznego osad nadmierny zostaje zagęszczony i po połączeniu z tłuszczami oraz osadem wstępnym przepompowywany jest do komór fermentacyjnych.
Osady i tłuszcze, które trafiły do komór fermentacyjnych są podgrzewane i mieszane. Bakterie beztlenowe, mając zapewnione odpowiednie warunki, wytwarzają biogaz, który służy do produkcji ciepła i energii elektrycznej, wykorzystywanej następnie przez oczyszczalnie ścieków.
Po zakończeniu procesu fermentacji osad trafia do stacji odwadniania. Tam osiąga odpowiedni poziom zawartości suchej masy. Poddawany jest higienizacji. Osad po wykonaniu szeregu badań jest zagospodarowany rolniczo.
Mieszanina oczyszczonego ścieku oraz osadu biologicznego trafia do osadników wtórnych, które odseparowują oczyszczony ściek od reszty osadu.

Końcowym etapem procesu oczyszczania jest kontrola jakości ścieku. Sprawdza się go pod kątem stopnia zanieczyszczenia i przekazuje do odbiornika, np. do rzek lub stosuje jako wodę technologiczną w oczyszczalni ścieków. Obróbka ścieków pozwala na ponowne ich wykorzystanie poza gospodarstwem domowym do rozmaitych celów, np. w rolnictwie.

Zachęcamy do przeczytania informacji na temat naszej oczyszczalni ścieków: https://www.pgk.zamosc.pl/oczyszczalnia-sciekow-zamosc/

Woda wraca – dbajmy o nią!

Dzień ten jest okazją do przypomnienia wszystkim, jak cenne są oceany dla życia na Ziemi, jak ważne role spełniają. Są przecież nie tylko źródłem pożywienia dla 3 miliardów ludzi, ale także regulują klimat, produkują tlen, pochłaniają i magazynują dwutlenek węgla, są domem dla tysięcy różnych gatunków zwierząt morskich. Spotkać w nich można: gąbki, koralowce, plankton, kryl, wieloszczety, szkarłupnie: strzykwy, jeżowce, wężowidła, mięczaki: ośmiornice, dziesięciornice, ryby, skorupiaki, walenie: wieloryby, delfiny, wodorosty.
Niestety, na skutek działalności człowieka, dochodzi do degradacji ekosystemów morskich. Co roku do oceanów trafia nawet do 12 mln ton tworzyw sztucznych, w tym mikrodrobin plastiku. Zanieczyszczenia, które wytwarzamy, powodują topnienie lodowców i podnoszenie poziomu wody, nagrzewanie oceanu, zmiany w jego chemii. Giną całe ekosystemy, rafy koralowe, zwierzęta.

Jak możemy chronić oceany?

1. Zmniejszmy swój ślad węglowy, zredukujmy emisję dwutlenku węgla.
2. Oszczędzajmy energię.
3. Zużywajmy mniej wody.
4. Jak najczęściej korzystajmy ze środków transportu przyjaznych środowisku.
5. Oszczędzajmy papier, chrońmy lasy, to one – kumulując CO2 – chronią nas przed narastaniem globalnego ocieplenia.
6. Ograniczmy zużycie plastiku.
7. Starannie segregujmy odpady.
8. Kupujmy świadomie – czytajmy etykiety, wybierajmy ryby z niebieskim certyfikatem MSC, zielonym certyfikatem ASC, które gwarantują, że ryby pochodzą z odpowiedzialnych, stabilnych łowisk i hodowli.

Z okazji święta, przygotowaliśmy dla was kilka ciekawostek o oceanach. Czy wiecie, że…?

• Oceany zajmują prawie 71% powierzchni Ziemi.
• Mamy 5 oceanów: O. Spokojny (Pacyfik), O. Atlantycki, O. Indyjski, O. Południowy, O. Arktyczny.
  Pacyfik jest największym oceanem, zajmuje ok. 30% powierzchni Ziemi. Nazwa Pacyfik pochodzi od łacińskiego Tepre Pacificum, czyli „spokojne morze”. W najszerszym punkcie, Pacyfik jest pięć razy szerszy niż Księżyc.
• 7 proc. powierzchni oceanów pokryte jest lodem.
• Oceany zawierają ok. 1,34 miliarda kilometrów sześciennych wody, czyli ok. 97% wody ziemskiej.
• Naukowcy zbadali do tej pory mniej niż 5% oceanów.
• Rośliny oceaniczne, głównie glony, produkują 70-80% tlenu i to one dostarczają nam najwięcej świeżego powietrza.
• Najgłębszym miejscem we wszystkich oceanach jest Rów Mariański, znajdujący się w zachodniej części Oceanu Spokojnego. Ma 10.984 m głębokości. Dno Rowu odwiedziły do tej pory jedynie 3 osoby.
• Średnie zasolenie oceanów to ok. 3,5%.
• Jedna góra lodowa zawiera ok. 100 miliardów litrów wody. Taka ilość zaspokaja zapotrzebowanie miliona osób przez 5 lat.
• Gdyby stopniał cały lód, poziom oceanów podniósłby się o 26 pięter.
• Są miejsca, gdzie woda oceaniczna ma nawet 400 st. C. Wypływa pod dużym ciśnieniem z kominów hydrotermalnych, dlatego się nie gotuje.
• 90% aktywności wulkanicznej występuje w oceanach.
• Na dnie oceanów leży ok. 3 milionów wraków statków z różnych okresów historycznych.
• W oceanach znajduje się ok. 20 milionów ton złota, większość jednak występuje w postaci atomów o niewielkim stężeniu w wodzie, choć zdarzają się też drobne bryłki, np. w okolicach Alaski.
• Prawie 97 proc. kabli, którymi przekazywany jest internet, leży na dnie oceanów.

Pamiętajmy – mamy wpływ na kondycję oceanów i całej planety. Nawet niewielka zmiana codziennych przyzwyczajeń zrobi ogromną różnicę dla naszego środowiska.

Elektrośmieci, nazywane inaczej ZSEE – zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny, to wszystkie zepsute, nienadające się do użytku, niepotrzebne urządzenia elektryczne i elektroniczne, zasilane na prąd lub na baterie, np. zepsute, zużyte lub przestarzałe pralki, lodówki, telefony, komputery, zabawki, gadżety elektroniczne, drobne urządzenia AGD, a także zużyte świetlówki, LED czy baterie.

Elektrośmieci można podzielić na kilka grup:

• sprzęt RTV: telewizory, radioodbiorniki, magnetofony, kamery, odtwarzacze video, DVD, sprzęty hi-fi, dyktafony, wzmacniacze, instrumenty muzyczne,
• urządzenia AGD (wielkogabarytowe): lodówki, chłodziarki, zamrażarki, pralki, suszarki do ubrań, zmywarki, kuchenki elektryczne, piekarniki, grzejniki elektryczne, klimatyzatory, wentylatory,
• urządzenia AGD (małogabarytowe): odkurzacze, żelazka, miksery, tostery, frytkownice, gofrownice, rozdrabniacze, młynki do kawy, noże elektryczne, suszarki, depilatory, golarki, zegarki, wagi,
• narzędzia elektryczne i elektroniczne: wiertarki, narzędzia do nitowania, skręcania, spawania, lutowania, rozpylania, kosiarki, piły, narzędzia do obróbki drewna i metalu, maszyny do szycia,
• sprzęt teleinformatyczny i telekomunikacyjny: komputery, drukarki, laptopy, kopiarki, kalkulatory, faksy, terminale, wszystkie aparaty telefoniczne,
• sprzęt oświetleniowy: świetlówki, żarówki energooszczędne, lampy wyładowcze, żyrandole,
• zabawki: kolejki elektryczne, tory wyścigowe, gry video, gry kieszonkowe, zabawki sterowane,
• sprzęt sportowy i rekreacyjny: komputerowo sterowane urządzenia do ćwiczeń sportowych, automaty na żetony,
• przyrządy i elektryczne urządzenia medyczne,
• przyrządy do kontroli: czujniki dymu, regulatory ciepła, termostaty, urządzenia pomiarowe i panele kontrolne,
• automaty vendingowe i inne wydające: kawomaty, z przekąskami, bankomaty.

Dlaczego należy oddawać elektrośmieci do specjalnych punktów?

Elektrośmieci zawierają wiele substancji, które są bardzo szkodliwe dla naszego zdrowia i życia, a także dla środowiska, m. in.: rtęć, azbest, ołów, czy kadm. Cześć z nich może przez długi czas zatruwać nasze organizmy. Nie wolno składować ani tym bardziej samodzielnie rozmontowywać czy niszczyć elektrośmieci, ich utylizacją zajmują się specjalne punkty.

Recykling elektrośmieci

Ze zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, specjalistyczne firmy mogą odzyskać wiele przydatnych części, surowców (szkło, metal, plastik) oraz cennych metali, np. złoto, srebro i miedź, a następnie ponownie wykorzystać, dzięki czemu ogranicza się wydobywanie surowców naturalnych.

Gdzie oddać elektrośmieci?

Duże sprzęty można przekazać w czasie ich gminnej zbiórki (harmonogram odbioru elektrośmieci znajduje się tutaj: https://www.pgk.zamosc.pl/harmonogramy/), do gminnych punktów zbiórek elektrośmieci, bądź też zamówić odbiór w specjalistycznej firmie, zajmującej się utylizacją elektrośmieci.
Niektóre sklepy sprzedające elektrosprzęt oferują odbiór starego urządzenia przy dostawie nowego.
W centrach handlowych czy hipermarketach można znaleźć punkty przyjmujące elektrośmieci.
Także w niektórych aptekach, przy zakupie nowego sprzętu, można oddać jeden, tego samego rodzaju.
Zużyte elektrośmieci przyjmują ich skupy oraz niektóre skupy złomu i punkty napraw, pozyskujące w ten sposób części zamienne.

Za wyrzucenie elektrośmieci do zwykłego kontenera grozi kara pieniężna nawet do 5.000 zł.

Chrońmy siebie i środowisko – zadbajmy o właściwą utylizację elektrośmieci

MIT – Ochrona środowiska jest uciążliwa

Ochrona środowiska polega na dokonywaniu prostych wyborów i wyrobieniu w sobie właściwych nawyków: recyklingu, odzysku surowców, dawania produktom „drugiego życia”, ograniczenia wydobycia surowców naturalnych i nadmiernego eksploatowania środowiska itp. Zamiast torebki foliowej, wybierzmy papierową, zamiast wody butelkowanej – pijmy kranówkę, zamiast toreb plastikowych, na zakupy zabierajmy materiałowe, kupując kawę na wynos – nalejmy ją do własnego termicznego kubka. Warto czasem skorzystać z komunikacji miejskiej, roweru czy spaceru, by oszczędzić środowisku emisji dodatkowych spalin itd.

MIT – Ochrona środowiska jest kosztowna

Kosztem jest zakupienie pojemników do segregacji odpadów. Dalej mamy same oszczędności: oszczędzamy dzięki temu, iż wykorzystujemy produkty wielokrotnego użytku, segregujemy odpady, kupujemy tylko tyle, ile potrzebujemy, nie produkujemy nadmiernej ilości odpadów, rezygnujemy z produktów, które możemy zastąpić innymi, np. wodę butelkowaną zamieniamy na wodę z kranu, foliową reklamówke – zrywkę zamieniamy na materiałowy woreczek wielorazowego użytku, śniadanie do pracy czy szkoły pakujemy w pojemniczek zamiast w papier itd. Nasze babcie i dziadkowie wiedzieli, jak być less waste, bierzmy z nich przykład:
https://www.pgk.zamosc.pl/aktualnosci/byc-zero-waste-babcie-i-ich-niesmiertelne-patenty/

MIT – Zwykły człowiek nie ma wpływu na ochronę środowiska

Ochrona środowiska zaczyna się w domu każdego z nas. Postępując właściwie, zgodnie z zasadami bycia eko, edukując młodsze pokolenia, zachęcając innych do życia w duchu less waste czy eko-friendly – mamy ogromny wpływ na nasze otoczenie.

MIT – Segregacja śmieci jest bezskuteczna

Selektywne zbieranie śmieci ma wpływ na stan środowiska naturalnego. Wyodrębnienie odpadów biodegradowalnych, nadających się do recyklingu i powtórnego wykorzystania surowca, skutkuje zmniejszeniem ilości śmieci, składowanych na wysypiskach. Powtórne wykorzystanie odzyskanych materiałów zmniejsza konieczność prowadzenia eksploatacji złóż naturalnych, która negatywnie wpływa na środowisko. https://www.pgk.zamosc.pl/aktualnosci/dlaczego-warto-segregowac-odpady-2/

MIT – Wszystkie odpady trafiają do jednej śmieciarki i są mieszane

Odpady z poszczególnych kontenerów, co prawda są wrzucane do tej samej komory w śmieciarce, jednak nie oznacza to, że cały nasz wysiłek związany z segregacją idzie na marne. Śmieciarki mają wnętrza podzielone na kilka różnych sektorów, przeznaczonych do przewożenia poszczególnych rodzajów odpadów. Niekiedy po konkretne frakcje podjeżdżają osobne pojazdy.

MIT – Pojemniki do segregacji zajmują za dużo miejsca

Wymaganych 5 koszy na segregowane odpady zajmuje faktycznie więcej miejsca. Jednak na rynku dostępnych jest wiele typów pojemników: obrotowe, z przegródkami, ustawiane jeden na drugim, przeróżnych kształtów i rozmiarów. https://fb.watch/5JJ6lRVsQg/

Pojemniki na papier i szkło możemy umieścić w innym miejscu, tam, gdzie produkuje się najwięcej tego typu odpadów, np. kosz na papier można postawić przy biurku czy w miejscu, gdzie odkładamy gazety. Warto pamiętać, jaki papier nadaje się do wyrzucenia do tego pojemnika.
https://www.pgk.zamosc.pl/aktualnosci/co-sie-dzieje-z-segregowanymi-odpadami-papier/

MIT – Elektroodpady nie są niebezpieczne

Telewizor czy stary komputer to urządzenia elektroniczne, w których znajduje się wiele szkodliwych substancji, nie tylko zanieczyszczających środowisko, ale też stanowiących bezpośrednie zagrożenie dla naszego zdrowia i życia. Znaleźć w nich można np. ołów, rtęć, nikiel czy brom. Nie bez powodu istnieją firmy, które zajmują się zbiórką i profesjonalnie utylizacją elektrośmieci.

MIT – Kompostowanie nie wpływa na obniżenie opłat odbioru odpadów

Przydomowy kompostownik, w którym można pozbyć się resztek biodegradowalnych, pozwala obniżyć koszty odbioru śmieci. Jak segregować odpady bio?
https://www.pgk.zamosc.pl/aktualnosci/bio-jak-segregowac-odpady-biodegradowalne/

Co wrzucamy do kompostownika?
https://www.pgk.zamosc.pl/aktualnosci/przydomowy-kompostownik/

Ekologiczne wybory naprawdę się opłacają i przynoszą korzyści finansowe, nawet jeśli początkowo wymagają pewnych nakładów. Warto stosować rozwiązania, dzięki którym i nasz portfel, i nasze środowisko będą zadowolone – tych powodów nie można lekceważyć.

Tego typu usługi mogą być świadczone przez jednostkę organizacyjną z poziomu gminy oraz przedsiębiorstwo prywatne, mające wpis do rejestru Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami (BDO). Kierujący pojazdem, odbierając odpady, ma obowiązek posiadać – w trakcie ich przewozu – potwierdzenie wygenerowane z BDO, które umożliwia weryfikację informacji zawartych w karcie przekazania odpadów ze stanem rzeczywistym. Karta przekazania odpadów to podstawowy dokument dotyczący ewidencji odpadów, który jest dowodem prawidłowego ich przekazania do uprawnionych odbiorców.
Każda grupa odpadów posiada swój kod.

Odpady, segregowane w gospodarstwach domowych na poszczególne frakcje, przy odbiorze trafiają do osobnych przegród pojazdu lub zabierane są w odrębne dni. Harmonogramy wywozu ustalają gminy.

Odebrane odpady dowożone są do firm (recyklerów) specjalizujących się w recyklingu poszczególnych rodzajów frakcji. Są odpowiednio sprawdzane, ważone i opisywane. Następnie trafiają na specjalną taśmę, gdzie ponownie sie je sortuje, po czym przygotowuje do przetworzenia na półprodukty, które w przyszłości staną się nowymi artykułami. Również odpady zmieszane podlegają sortowaniu, wyławia się z nich wszystkie rzeczy, które mogą zostać poddane recyklingowi, aby jak najmniej nieprzetwarzalnych materiałów ostatecznie trafiło na składowisko.

Zasady transportowania odpadów:

• transport musi odbywać się w sposób uniemożliwiający mieszanie się poszczególnych rodzajów odpadów, chyba, że będą one kierowane w całości do przetwarzania w tym samym procesie,
• w czasie przewozu, odpady nie mogą rozprzestrzeniać się z pojazdu (wysypywać, wyciekać, pylić), brudzić jezdni czy wydzielać intensywnego odoru,
• odpady muszą być chronione przed czynnikami atmosferycznymi, zwłaszcza, jeśli te mogą powodować negatywne oddziaływanie przewożonego ładunku na środowisko lub życie i zdrowie ludzi,
• odpady muszą być odpowiednio zabezpieczone, ułożone lub umocowane, aby zapobiec ich przemieszczaniu i przewracaniu (chyba, że transportowane są luzem lub w cysternach),
• przed zmianą rodzaju transportowanych odpadów, przewoźnik ma obowiązek upewnić się, że pojazd nie zawiera pozostałości po poprzednim transporcie (chyba że pozostałości po wcześniejszym transporcie nie będą miały negatywnego wpływu na właściwości transportowanych obecnie odpadów i nie spowodują zagrożenia dla środowiska lub życia i zdrowia ludzi,
• odpady inne niż niebezpieczne, mogą być transportowane jednocześnie z odpadami niebezpiecznymi tylko wtedy, gdy nie mają ze sobą kontaktu,
• transport odpadów niebezpiecznych oraz wszelkie operacje związane z ich przemieszczaniem (np. klasyfikacja, pakowanie, znakowanie, załadunek czy rozładunek) wymagają nadzoru, zgodnie z zapisami Umowy Europejskiej (ADR),
• przewoźnik, podczas transportu, ma obowiązek posiadać przy sobie dokument potwierdzający rodzaj i legalność przewożonych odpadów,
• każdy pojazd przewożący odpady musi być odpowiednio oznaczony – w przewozach krajowych obowiązkowa jest tabliczka z napisem ODPAD, zaś z przewozach zagranicznych – tablica z literą A.

Rodzaje pojazdów wykorzystywane do przewozu odpadów:

• śmieciarki wielokomorowe – przeznaczone są do odbioru odpadów segregowanych, podlegających recyklingowi oraz bioodpadów,
• hakowce – przeznaczone do przewozu odpadów w kontenerach,
• bramowce – przeznaczone do wywozu odpadów w kontenerach,
• pojazdy asenizacyjne – przeznaczone do wywozu nieczystości ciekłych i obsługi kabin WC.

Szczegółowe wymagania dotyczące pojazdów przewożących odpady, w tym sposób ich oznakowania, dopuszczalny tonaż i możliwe sposoby transportu określa Rozporządzenie Ministra Środowiska z 24 stycznia 2018 roku.

Zakład Transportu Odpadów PGK Zamość dysponuje nowoczesnym sprzętem, własnym zapleczem warsztatowo – mechanicznym oraz profesjonalną kadrą. Dzięki temu świadczy usługi na najwyższym poziomie.

W skład naszego nowoczesnego specjalistycznego taboru samochodowego wchodzą:

• samochody do transportu zmieszanych odpadów komunalnych (śmieciarki, hakówki),
• pojazdy specjalistyczne, przystosowane do odbioru odpadów selektywnie zbieranych (np. szkło, makulatura, tworzywa sztuczne i metal, odpady biodegradowalne),
• jednostki asenizacyjne do odbioru nieczystości ciekłych.

ZTO PGK Zamość każdorazowo odbiera selektywnie zbierane odpady innym transportem. NIGDY nie mieszamy poszczególnych frakcji.

Szczegółowe informacje na temat ZTO znajdują się pod linkiem: https://www.pgk.zamosc.pl/informacje-o-zakladzie-oczyszczania-miasta-w-zamosciu/

Kanalizacja (system kanalizacyjny) to cała infrastruktura, służąca do zbierania, transportu, unieszkodliwiania oraz odprowadzania ścieków bytowo-gospodarczych oraz ścieków deszczowych z wykorzystaniem kanałów ściekowych. Na system kanalizacyjny składają się takie elementy, jak:

• instalacje kanalizacyjne w budynkach,
• przykanaliki łączące instalacje kanalizacyjne z sieciami,
• sieci kanalizacyjne: system rur, koryt, kolektorów, studzienek rewizyjnych itp.,
• oczyszczalnie ścieków,
• wyloty kanalizacyjne, które wprowadzają oczyszczone ścieki do odbiornika.

Kanalizację można podzielić na:

• wewnętrzną – obejmuje ona infrastrukturę kanalizacyjną, znajdującą się w obrębie budynku,
• zewnętrzną – czyli infrastrukturę znajdującą się poza budynkiem.

Systemy kanalizacyjne można podzielić również ze względu na liczbę sieci wchodzących w ich skład.

Kanalizacja ogólnospławna – wszystkie rodzaje ścieków z terenów objętych zasięgiem kanalizacji płyną wspólnym kanałem, którym trafiają do oczyszczalni.
Kanalizacja rozdzielcza – w jej skład wchodzą dwie odrębne sieci kanalizacyjne: sieć sanitarna, która obsługuje ścieki bytowo-gospodarcze, ewentualnie przemysłowe, a także sieć opadowa, do której spływa woda opadowa. Ścieki opadowe najczęściej przemieszczane są bezpośrednio do odbiornika, na przykład do rzeki, mogą być również wcześniej mechanicznie oczyszczone.
Kanalizacja półrozdzielcza – składa się z odrębnej sieci sanitarnej oraz opadowej. System taki wyposażony jest w separatory, pozwalające na przemieszczenie części ścieków opadowych z sieci opadowej do sieci sanitarnej. Dzięki temu, wymagające oczyszczenia ścieki opadowe, można skierować do oczyszczalni.

Systemy kanalizacyjne klasyfikuje się także ze względu na hydrauliczne warunki przepływu ścieków.

Kanalizacja grawitacyjna – budowana jest na obszarach charakteryzujących się wyraźnym spadkiem terenu w kierunku oczyszczalni ścieków. W takim systemie ścieki transportowane są pod wpływem grawitacji, pod warunkiem jednak, że prędkość przepływu ścieków jest co najmniej równa prędkości samooczyszczania z osadów (niezamulającej). Wariantem systemu grawitacyjnego jest kanalizacja grawitacyjno-pompowa, stosowana na przykład w sytuacji, gdy zachowanie płynnego transportu grawitacyjnego ścieków jest uniemożliwione przez występujące wzniesienie. W takim systemie, przy wykorzystaniu grawitacji, ścieki spływają do strefowych pompowni lub tłoczni, a następnie przewodami tranzytowymi przemieszczane są od oczyszczalni.
Kanalizacja ciśnieniowa – odprowadza do oczyszczalni ścieki bytowo-gospodarcze oraz przemysłowe, z pominięciem ścieków opadowych. System ten spotyka się na terenach o urozmaiconej rzeźbie, na których spływ ścieków odbywa się w obu kierunkach i tym samym wykluczone jest zastosowanie kanalizacji grawitacyjnej. Transport ścieków wymuszony jest pompami ściekowymi, które dodatkowo mogą być wyposażone w urządzenia rozdrabniające zanieczyszczenia stałe. Kanalizacja ciśnieniowa może być łączona z kanalizacją grawitacyjną oraz podciśnieniową.
Kanalizacja podciśnieniowa – stosowana jest na terenach o niewielkim zróżnicowaniu powierzchni, które uniemożliwiają spływ grawitacyjny ścieków do oczyszczalni. W systemie tym wytwarzane zostaje podciśnienie, a określona ilość powietrza, zasysana podczas wtłaczania ścieków pochodzących z gospodarstw domowych, umożliwia ich transport w rurociągach podciśnieniowych.

Jakie ścieki można odprowadzać do kanalizacji sanitarnej?

Wyłącznie ścieki, które powstają w wyniku funkcjonowania metabolizmu ludzkiego oraz działania gospodarstw domowych (ścieki bytowe). Ścieki przemysłowe mogą znaleźć się w miejskiej oczyszczalni wyjątkowo, jeśli zostaną wcześniej przeczyszczone przez specjalnie przystosowane oczyszczalnie. Zabronione jest również tłoczenie do kanalizacji sanitarnej ścieków opadowych, gdyż może to spowodować hydrauliczne przeciążenie kanalizacji oraz oczyszczalni.
Wyrzucanie do kanalizacji nieodpowiednich przedmiotów może powodować zmniejszenie możliwości przepływu oraz blokadę przewodów, narażając użytkowników na zatory i niedrożności, m.in.: wybijanie ścieków i zalewanie nimi piwnic budynków, brak odprowadzania ścieków, uciążliwy, przykry zapach z kanalizacji, wypływ ścieków poprzez studzienki kanalizacyjne i skażenie środowiska naturalnego, zalewanie oczyszczalni ścieków, wypłukiwanie biologicznego osadu czynnego z oczyszczalni itp.

Jakie przedmioty nie mogą być wyrzucane do kanalizacji:

• materiały budowlane (gruz, cegły, popiół itp.),
• torebki foliowe,
• artykuły higieniczne (patyczki kosmetyczne, pieluchy jednorazowe, podpaski, tampony, chusteczki nawilżane, waciki itp.),
• zużyte oleje (tłuszcz nie rozpuszcza się w wodzie, osadza się na rurach zmniejszając ich średnicę),
• rozpuszczalniki,
• chemikalia,
• resztki jedzenia (w ten sposób przyciąga się żyjące w kanałach szczury i pomaga w ich rozmnażaniu),
• odpady kuchenne,
• części owoców,
• niedopałki papierosów,
• włosy,
• tekstylia,
• materiały opatrunkowe i lekarstwa,
• żwir z kuwety,
• przewody elektryczne,
• baterie itd.

Pamiętajmy!

Usuwanie awarii jest czasochłonne i uniemożliwia prawidłowe korzystanie z kanalizacji, co bywa wielkim utrudnieniem w codziennym funkcjonowaniu.

Naprawy często wiążą się z koniecznością rozkopania terenu, co powoduje utrudnienia w ruchu pieszym i drogowym.

Awarie urządzeń i konieczność przeprowadzenia ich naprawy/wymiany wpływają na wzrost kosztu oczyszczania ścieków.

Każdy użytkownik sieci kanalizacyjnej jest za nią odpowiedzialny i ma wpływ na ilości powstających awarii. Przestrzegajmy zasad korzystania z kanalizacji.